Tüm ihtimalleri düşündüm. Yataktan kalkıp yüzleşecektim onunla. Nasıl da halden anlamaz bir insan olduğumu, hiçbir işe yaramasa bile benim de kendimi iyi hissetmek uğruna ağlamak gibi saçma sapan bir eylemi pratikte olmasa bile teoride düşünebileceğimi, kendi sorunlarımı unutmak adına başkalarının mutsuzluğunu isteyebileceğimi anlatacaktım. Saatlerce sessiz kalacaktık. Ben haksız ama üstün, o üzgün ama umutlu olacaktı. Olmak istediğim ve olduğum bir arada. Bir yere varamamalıdır hayallerin sonu, insan olmak istediği şeyi bilerek nasıl yaşar ki? Benim olmayacak tesellilerim, onun mantıksızlık sınırlarında gezinen telaşlarıyla bana hiçbir fayda sağlayamayacağı için vazgeçiyorum ya uygulamaktan. Ne olurdu anayasayı tekrar yazmadan azıcık konuşabilseydik...